Aan het begin van een kerkgemeenschap staat niet een gebouw, maar een persoon. Want degene die ons telkens weer samenbrengt, bemoedigt en inspireert, dat is Jezus. Zijn woorden bemoedigen ons nog steeds, wanneer de Bijbel wordt gelezen. Zijn aanwezigheid vieren wij, wanneer het Brood gebroken wordt in zijn Naam. Zijn liefde delen wij, wanneer zorg wordt besteed aan kwetsbare mensen. Zijn levensverhaal koesteren wij, wanneer we temidden van gebrokenheid en dood uitzien naar heelheid en leven. Als parochie proberen wij zijn verhaal te vertellen, met woorden en daden. Omdat wij een gemeenschap van mensen zijn, lukt ons dat de ene keer beter dan de andere. Maar we geloven dat Jezus ons niet in de steek laat, wanneer wij een steekje laten vallen. Als parochie willen wij niet belerend zijn. Een pastoor en de vaste kerkgangers hebben niet de waarheid in pacht … we zijn reisgenoten, gelovige zoekers die met anderen de pelgrimstocht door het leven gaan. Vaak worden wij daarbij verrast door het frisse geloof van jongeren; door de trouw van ouderen; door de oprechtheid van kinderen. Het verhaal van Jezus heeft ons allen iets te zeggen, daarom bieden we graag ruimte aan jong en oud, aan man en vrouw, aan Nederlander en vreemdeling. Als parochie willen we graag dienstbaar zijn, door te troosten en te bemoedigen. Jezus zelf heeft die opdracht duidelijk gegeven, wanneer Hij zegt waar wij Hem kunnen vinden: “Jullie zijn door mijn Vader gezegend, kom en neem deel aan het koninkrijk dat al sinds de grondvesting van de wereld voor jullie bestemd is. Want ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken. Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op, ik was naakt, en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.” Dan zullen de rechtvaardigen hem antwoorden: “Heer, wanneer hebben wij u hongerig gezien en te eten gegeven, of dorstig en u te drinken gegeven? Wanneer hebben wij u als vreemdeling gezien en opgenomen, u naakt gezien en gekleed? Wanneer hebben wij gezien dat u ziek was of in de gevangenis zat en zijn we naar u toe gekomen?” [40] En de koning zal hun antwoorden: “Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor mij gedaan.” Als geloofsgemeenschap laten wij ons zo de weg wijzen door Jezus, die leidt naar ons medemens, maar ook naar God. Jezus leert ons God kennen als de Vader bij wie je altijd thuis kunt komen. De grootste feesten van de kerk maken dat duidelijk. Tijdens het kerstfeest zien we God die zo klein wordt dat Hij in twee mensenhanden past. Hij komt tot ons als een kind in een stal, in een uithoek van deze wereld. Zo zal God zijn ware Gezicht tonen in Jezus, die kwam om zijn brood te delen, om zieken te helen, om uitgestotenen van harte lief te hebben. In Jezus deelt God onze vreugde en hoop, maar ook onze pijn en angst. Het kruis laat ons een gemartelde God zien, die onze donkerste uren heeft ervaren. Met Pasen vieren wij dan het allergrootste feest van de kerk. Jezus leeft. Hij gaat ons voor door de donkerte naar het licht, door de dood naar het nieuwe leven. Dat geweldige nieuws mogen wij ontvangen en verder geven aan ieder die het maar wil horen. Daarom is Jezus voor ons geen persoon uit een ver verleden, maar een reisgenoot die naast ons loopt over de levensweg. Zoals in een Tafelgebed gebeden wordt: God onze Vader, wij danken U met heel ons hart, want Gij hebt ons tot leven geroepen, Gij hebt ons bestemd voor het geluk in Jezus, uw Zoon, onze Heer. In Hem zien wij uw goedheid en uw wil om ons allen te redden. Hij is het verlossende woord, uw helpende hand. Nooit willen wij vergeten hoe Hij één werd met ons in lijden en dood. Onze last maakte Hij tot de zijne, zijn trouw werd de onze. Blijvend zijn wij U dank verschuldigd om Hem. Wek de gezindheid van Jezus Christus in ons hart. Sterk ons vertrouwen, verruim onze liefde. Raak ons met het vuur van uw Geest en breng ons elkaar nabij.