Verkondiging
Tijdens een autorit klonk via de radio een liedje met het refrein “Ik heb een tuintje in mijn hart voor jou”.
Ik moest daaraan denken bij het zien van de mensen die rond Allerheiligen het graf van hun dierbare opnieuw beplanten. Deze dagen ontstonden vele kleine tuintjes, met zorg en liefde aangelegd. Wie een dierbare dode in de bloemen zet, legt tegelijkertijd een tuintje aan in het eigen hart. Herinneringen en dankbaarheid worden geplant, met een traan en een glimlach.
Wanneer daarbij de vraag door je heengaat “Waar zijn zij gebleven?”, dan mogen we terugkeren naar het begin van de Bijbel. Daar wordt beeldend beschreven hoe God een tuin aanlegt. De tuin van Eden is een Paradijs om in te wonen, daar komen mensen tot hun recht en is de schepping op haar mooist.
Waar ligt die Hemelse Tuin? Ergens in het Oosten? Eindeloos ver weg, of juist heel dichtbij?
Misschien heeft ook God wel een tuintje in zijn Hart, voor jou en voor je dierbare. Het mooie is dat mensen hier al de vruchten kunnen voortbrengen, die daar geoogst worden. Paulus schreef over de vruchten van een leven in de Geest van Jezus: liefde, vreugde en vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Wanneer we onze doden gedenken, dan plukken we regelmatig die vruchten.
Daarom is gedenken zo kostbaar. De kerk reikt ons haast iedere dag een heilige aan, als een voorbeeld hier op aarde en een voorspreker in de hemel. Grote en bekende heiligen, velen leefden lang geleden. Vaak klinken ook nieuwe namen, omdat elke tijd heiligen voortbrengt.
Onlangs nog werd in Italië een tiener zalig verklaard, als een voorbeeld voor de kerk van deze tijd. Carlo Acutis was een gelovige jongere, die graag naar de kerk ging en zei: “De Eucharistie is mijn snelweg naar de hemel”.
Ook buiten de kerk droeg hij zijn geloof uit. Hij had zorg voor leeftijdgenoten van wie de ouders gingen scheiden. Om met hen te praten, om naar hen te luisteren en voor hen te bidden. Hij zette zich in voor de rechten van gehandicapten en koos partij voor jongeren die gepest werden.
Zijn passie voor computers maakte hij tot een gelovig instrument. Hij ontwierp een website om zijn geloof te delen en jongeren te helpen daarin te groeien. Op jonge leeftijd werd hij ziek, maar bleef getuigen van zijn geloof. Op zijn verzoek werd hij begraven in Assisi, de stad van de Heilige Franciscus, die weer een van zijn voorbeelden was.
Het leven van deze tiener is voorgoed een voorbeeld voor de wereldkerk. Net zoals wij in ons eigen leven voorbeelden nodig hebben. Mensen die zoveel goeds in ons leven hebben geplant, dat zij nooit vergeten worden, terwijl wij zelf groeien als mens.
De herinnering kan een oogst aan dankbaarheid worden, waarbij we samen met hen wandelen richting de Paradijstuin waarin God op ons wacht.
En gaandeweg mogen wij deze aarde laten lijken op die tuin vol leven. De heilige Johannes XXIII wordt “Paus Jan de Goede” genoemd. Hij bracht warmte in de kerk en straalde goedheid uit. Ooit schreef hij deze woorden:
“Wij zijn niet op aarde om een museum in stand te houden, maar om een tuin tot bloei te brengen, die vervuld is van opbloeiend leven en bestemd voor een mooie toekomst”.
Amen!
|
